صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

سه شنبه ۲۹ حوت ۱۴۰۲

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

کاروان صلح به مقصد خواهد رسید؟

-

کاروان صلح به مقصد خواهد رسید؟

دولت افغانستان در پی یافتن راه حل سیاسی برای حل منازعات داخلی این کشور و پایان یافتن جنگ و جلوگیری از ریخته شدن خون مردم بی گناه و ویرانی کشور با در پیش گرفتن سیاست گفتگو ومذاکره، تلاش کرده است، طالبان و دیگر گروه های مسلح مخالف را متقاعد بسازد که از جنگ و خشونت و کشتار مردم بی گناه دست برداشته و به پروسه صلح بیپیوندد و تاکنون نشست های مختلف در خارج و داخل افغانستان با حضور نمایندگان کشورهای مختلف و نمایندگان طالبان و دولت افغانستان برگزار شده است و دولت افغانستان برای رسیدن به یک صلح بین الافغانی تاکنون صادقانه تلاش کرده است. کنفرانس پروسه کابل از مهم ترین تلاش های دولت افغانستان برای برای پایان دادن به جنگ در همکاری با کشورهای منطقه و جامعه جهانی، محسوب می شود، این کنفرانس تاکنون دوبار در کابل دایر شده است و مشوق ها و میکانیزم های مختلف برای رسیدن به صلح با طالبان در نظر گرفته شدند. در نشست دوم پروسه کابل رییس جمهور افغانستان اعلام کرد که دولت افغانستان بدون هیچ پیش شرط حاضر است با گروه طالبان در هرجای جهان مذاکره کند. در این نشست دولت افغانستان یک بستۀ پیشنهادی به منظور دست یابی به موافقتنامه صلح که شامل موارد ذیل باشد ارائه کرد:
1. تأمین حقوق و مکلفیتهای تمامی اتباع (به ویژه زنان) مطابق قانون اساسی؛
2. پذیرفتن قانون اساسی ویا تعدیل آن مطابق احکام قانون اساسی؛
3. پیشبرد فعالیتهای نیرو های دفاعی و امنیتی و خدمات ملکی در مطابقت با قانون؛ و
4. اجازه ندادن برای هیچ گروه مسلحی که با شبکههای تروریستی فراملی، سازمانهای تبهکار فراملی و نهاد های دولتی ویا غیر دولتی که به دنبال نفوذ در افغانستان می باشند.
در این بسته پیشنهادی گام های ذیل برای رسیدن به صلح مطرح شده است:
1. یک روند سیاسی: آتشبس، شناخت طالبان به عنوان حزب سیاسی، ترتیبات اعتماد سازی انتقالی و انتخابات فراگیر، معتبر، آزاد و عادلانه؛
2.  یک چارچوب قانونی: بازنگری قانون اساسی، عدالت و حل شکایات، تطبیق قوانین و فرامین، رهایی زندانیان و حذف نام آنان از لیست تحریمها؛
3. سازماندهی مجدد نهادهای دولت: حاکمیت قانون و اصلاحات، توسعه و انکشاف متوازن، استقرار مجدد مهاجرین و بیجا شدگان داخلی؛
4.امنیت: تأمین امنیت برای تمامی اتباع و همچنان کسانی که خواهان آشتی بوده و مجدداً به دولت مدغم می گردند؛
5. توسعه و انکشاف اقتصادی/اجتماعی: رشد فراگیر و پایدار، دسترسی مساویانه به زمین و دارایی های عامه، مبارزه با فساد، برنامه های ملی اشتغالزایی، ادغام مجدد مهاجرین و جنگجویان سابق؛
6.حمایت و مشارکت جامعه بینالمللی: حمایت مالی دیپلوماتیک، حذف تحریم¬ها و وضعیت جنگجویان خارجی؛
7. روشهای تطبیقی، تعیین اهداف عاجل، کوتاه مدت و میان مدت و نظارت و تأیید میکانیزمها و ترتیبات.
در متن پیشنهاد آمده است که از طالبان توقع می رود تا، نظریات خویش را در مورد روند صلح، که هدف آن کشانیدن آنها به مثابه یک سازمان به گفتگوهای صلح است، ارائه کنند.
از پروسه کابل و موضع دولت افغانستان در مورد صلح با طالبان جامعه جهانی حمایت کردند و انتظار می رفت که گروه طالبان و دیگر گروههای مسلح مخالف دولت افغانستان نیز از این پیشنهادات استقبال نمایند و پاسخ مثبت بگوید؛ اما واکنش طالبان به پیشنهادات دولت افغانستان منفی بود و پیشنهاد صلح «پروسه کابل» را توطئه خوانده و گفت که چنین تلاشها به منظور تسلیمی این گروه صورت میگیرد. آنها در عمل هم نشان داد که به صلح با ورمند نیست و با تشدید حملات انتحاری در کابل و ولایات کشور چهره پایتخت را بار دیگر با خون صدها شهروند کشور رنگین کرد و فضایی بی باوری به مذاکرات صلح را به وجود آورد.
و اکنون این پرسش مطرح است که با وجود عدم پیشرفت گفتگوها و مذاکرات صلح با طالبان «کنفرانس بینالمللی تاشکند در مورد صلح، همکاری در بخش امنیتی و همکاری متقابل منطقوی» که با اشتراک رئیس جمهور افغانستان و بیش از بیست کشور و سازمان برگزار گردیده است می تواند زمینه ساز گفتگوهای جدی را فراهم سازد و گروه طالبان که در این کنفرانس حضور ندارد به پروسه صلح خواهد پیوست؟ و دست از خشونت و کشتار مردم برخواهد داشت؟ و ازموضع دولت افغانستان که در این کنفرانس بار دیگر رییس جمهور افغانستان اعلام کرد استقبال خواهد کرد؟ واقعیت این است که طالبان به پروسه صلح باور ندارد و طبیعی است تازمان که طالبان و حامیان سیاسی آن ها بر جنایتهای ضد انسانی شان ادامه دهند، پروسه صلح به مثابه اصول ثبات و امنیت در کشور به سرانجام نخواهد رسید. بنابر این دولت افغانستان ضمن در پیش گرفتن سیاست گفتگو و مذاکره، می بایست پروسه صلح با طالبان را مورد باز اندیشی قرار داده و یک چارچوب مشخص برای تدا وم مذاکرات طراحی نماید و صلح با طالبان ودیگر گروه های مسلح مخالف دولت را با پیش شرط های همراه سازد و مهم ترین پیششرط برای طالبان و دیگر گروه های مسلح مخالف، دست برداشتن از جنگ و خشونت و پذیرش قانون اساسی و ارزشها و مواد مندرج در قانون اساسی افغانستان است،تا زمان که طرف مذاکره با دولت افغانستان مشخص نباشد و نمایندگان رسمی و با صلاحیت طالبان مشخص نباشند و طالبان و حامیان سیاسی آنها صادقانه بر سر میز مذاکره حضور نیابند، کاروان صلح به مقصد نخواهد رسید و هم چنان در مسیر بیراهه حرکت خواهد کرد وتجربه چند سال مذاکره با طالبان نیز این واقعیت را نشان داده است که تازمان که نمایندگان رسمی و با صلاحیت طالبان در مذاکرات حضو نیابد، مذاکرات صلح نتیجه ای درپی نخواهد داشت. از طرف دیگرسوگمندانه باید اعتراف کرد که مذاکره برای طالبان و دیگر گروههای مسلح تاکنون فرصت تجدید قوا و جذب نیروهای بیشتر را فراهم ساخته است. بنابراین دولت افغانستان می بایست پالیسی جنگ وسرکوب گروههای مسلح و خشونت طلب را در کنار مذاکرات صلح تعقیب نماید، این موضع را بارها رییس جمهور افغانستان نیز اعلام کرده است که مذاکره با گروه های مسلح به معنای بی تفاوتی در قبال جنایت های طالبان و دیگر گروه های مسلح نیست  و دولت افغانستان اجازه ندهد که مذاکرات صلح، روحیه یآس و نا امیدی و بی انگیزگی را در میان نیروهای امنیتی و دفاعی کشور به وجود آورد، در آن صورت طالبان و دیگر گروههای مسلح پیروز میدان خواهد بود و پیروزی را در میدان جنگ جستجو خواهد کرد و حاضر به گفتگو و مذاکره نخواهد شد.

دیدگاه شما