محمد اشرف غنی، رييس جمهور افغانستان دیروز در راس یک هیات بلندپایه به منظور شرکت در سومین روز اجلاس مجمع جهانی اقتصاد که از روز 22 جنوری به مدت 5 روز در شهر داووس برگزار می شود، عازم کشور سویس شد.
رییس جمهور در حاشیه این اجلاس در نشستی که تحت عنوان "آینده‌ اقتصاد افغانستان" برگزار می شود، در خصوص رشد اقتصاد و نقش بارز آن در همکاری منطقه ای سخنرانی خواهد کرد. رییس جمهور همچنان در ضیافتی که از سوی رئیس مجمع جهانی اقتصاد برای رهبران اقتصادی جهان برگزار خواهد شد، حضور می یابد. موضوع اصلی در اجلاس سال جاری، جهانی سازی و مواجهه با چهارمین انقلاب  صنعتی در دنیا است.
انقلاب صنعتی به تحولات بزرگی گفته می‌شود که در صنایع مختلف مانند تولید، زراعت و ترانسپورت رخ می‌دهد. صنعتی شدن به معنای استفاده از نیروی ماشین به جای نیروی انسانی است. اولین انقلاب صنعتی با اختراع ماشین بخار و تبدیل جوامع کشاورزی و روستایی به جوامع صنعتی و شهری رخ داد. انقلاب صنعتی دوم با استفاده از نیروی برق شکل گرفت و از مهمترین اختراعات آن دوره می‌توان به تلفن، برق و ضبط صوت اشاره کرد. انقلاب صنعتی سوم که به انقلاب دیجیتال معروف است، با پیدایش کمپیوترهای شخصی، اینترنت و فناوری اطلاعات و ارتباطات شکل گرفت. انقلاب چهارم با تولید ربات ها، هوش مصنوعی، دیجیتالی و هوشمند شدن تولیدات و استفاده از تکنولوژی های جدید و بسیار پیشرفته شکل می گیرد. انترنت، زیربنای انقلاب چهارم صنعتی به شمار می رود و دگرگونی های اساسی را در عرصه تولید به وجود می آورد.
افغانستان کشوری است که از تحولات صنعتی به دور مانده و تا هنوز از این انقلاب ها بهره ای درست نبرده است. هنوز مردم امورات زندگی شان را با کارهای فیزیکی به پیش می برند و از ابزارهای سنتی استفاده می کنند. حال سؤال این است که سهم افغانستان از انقلاب چهارم صنعتی چه خواهد بود؟ کشوری که هنوز با ابزارهای مدرن صنعتی بیگانه است، انتظار نمی رود که در ایجاد، تداوم و بهره برداری از دستاوردهای تخنیکی و تکنولوژیکی عصر جدید نقشی داشته باشد. این کشور که هنوز ظرفیت بهره برداری از صنایع پیشرفته را پیدا نکرده، جایگاهش در عصر نانوتکنولوژی کجا است؟
این کشور تنها می تواند از پتانسیل های جغرافیایی خود در این زمینه سود ببرد. جذب سرمایه گذاری خارجی و معرفی فرصت های بزرگ اقتصادی کشور برای کشورهای صنعتی، می تواند این کشور را با الفبای صنعت آشنا سازد. البته جذب سرمایه های بیرونی نیازمند راهکارهای سیاسی، حقوقی و امنیتی است که تنها با تدبیر و عقلانیت و دور اندیشی دولتمردان امکان پذیر می شود.
بهره برداری از موقعیت ژئو اکونومیکی کشور نیز زمینه حضور و سرمایه گذاری های کلان سایر کشورها را فراهم می سازد. به این ترتیب این کشور می تواند با امکانات، تخصص و تکنولوژی سایر کشورها آرام آرام به سوی صنعتی شدن گام بردارد.