خشونت یک مساله اجتماعی است که در افغانستان در سطوح مختلف مشاهده می شود. یکی از گونه های رایج خشونت در افغانستان خشونت علیه کودکان و اطفال است. اگر به افراد زیر 18 سال مطابق تعریف جهانی و تعریف قانون مدنی افغانستان طفل گفته شود، در این صورت ما شاهد خشونت بیشتر علیه کودکان در افغانستان خواهیم بود.
 تا کنون از سوی موسسات و مراکز تحقیقاتی زیادی در مورد خشونت علیه کودکان تحقیق صورت گرفته است. یافته ها حاکی از اعمال خشونت علیه کودکان افغانستانی است که برخی از آمارها بسیار نگران کننده و تکان دهنده است.
 مسوولین موسسه حمایت از کودکان افغانستان؛ در تحقیقی خود دریافته است که  ۲۹ درصد از کودکان افغانستان به کارهای شاقه و غیرقابل تحمل مصروف هستند. اگر ما هم به عنوان شهروندِ کنجکاو در ورکشاپ‌های موترسازی، هوتل‌ها، مسافرخانه‌ها، کارخانه‌ها، در سطح شهر و... نگاهی گذرا بیاندازیم کودکانی خوردسالی را مشاهده می کنیم که مشغول کارهای بسیار شاق با مزد بسیار پائین است. در افغانستان تعداد زیادی از کودکان نان آور خانواده است که با کارهای بسیار سخت هزینه مصرف یک خانواده را تامین می کنند. انتحار، انفجار، کشته شدن سربازان و مخالفان هر روز خانواده های زیادی را عزادار و کودکان زیادی را یتیم می کنند. این امر خود نوع از خشونت است که بزرگان افغانستان در حق کودکان هم وطن خود انجام می دهند.
در افغانستان کودکانی زیادی از تحصیل محروم است و به جای مکتب، مشغول کارهای دشوار است که در کارخانه های کوچک و بزرگ مشغول کار اند، و فراوان از سوی صاحبان کارخانه مورد آزار و اذیت، خشونت گفتاری و رفتاری صورت می‌گیرند.
در برخی از خرده فرهنگ های افغانستانی پدیده نگهداری بچه های زیر هیجده سال مرسوم است و این امر نوعی سوء استفاده از بچه و خشونت علیه وی محسوب می شود که وی را بر کارهای خلاف میل شان وادار می سازند.
کودکانی که توفیق یافته در مکتب می روند نیز از خشونت کلامی و رفتاری در امان نیست. بربنیاد یافته های موسسه حمایت از کودکان، ۲۴ درصد خشونت از سوی استادان مکاتب، ۳۲ درصد از سوی پدران و ۱۶ در صد از ناحیه مادران علیه اطفال صورت می گیرد. بنابراین در افغانستان درصد زیادی از کودکان نه در مکتب از خشونت در امان است و نه در خانه و نه در محل کار.
نوع دیگری از خشونت که در مورد کودکان افغانستانی اعمال می گردد خشونت جنسی است. مشاور موسسه حمایت از کودکان به خشونتهای جنسی علیه اطفال اشاره کرده و گفته است: بر اساس تحقیقات و بررسی ها انجام شده، مجبور کردن به دیدن ویدیوهای مبتذل ۱۱ درصد، مجبور کردن به نشان دادن اندامها ۸ درصد، لمس جنسی ۷ درصد وهمچنین مجبور کردن اطفال به مقاربتهای جنسی ۵ درصد از خشونتهای عمده جنسی به شمار می رود که روح و روان اطفال افغانستانی را به شدت آزار می دهند.
خشونت های علیه کودکان به موارد فوق خلاصه نشده بلکه جیغ و فریاد، توهین و تحقیر، نفرین و دشنام، خجیل کردن و سیلی زدن از سوی والدین و استادان مکاتب و همچنین نا امنیها و جنگ در محیط زندگی از جمله خشونتهای جسمی و روحی است که در صد زیادی از اطفال افغانستان همواره با آن دست و پنجه نرم می کنند. علاوه بر موارد مذکور گاهی در درون خانواده و بیرون از آن بزرگان کارهای خلافی را انجام می دهند که آن را به دروغ به گردن اطفال می اندازند. اطفال در ابتدا مقاومت می کنند اما بزرگان به سخن وی گوش نمی دهند و این خود نوعی از خشونت است که هر روزه اطفال افغانستانی با آن مواجه است.
یکی از مشکلات خشونت علیه کودکان که عمدتا از سوی والدین صورت می گیرد، مشکل فرهنگی است که بربنیاد گزارش موسسه حمایت از اطفال ۶۲ درصد از والدین فکر می کنند خشونت وتنبیه فیزیکی برای اطفال مفید است و همچنین ۳۲ در صد از کودکان فکر می کنند که به کارهای مجبور می شوند که آنان درحقیقت راضی نیستند. در اکثر خانواده های دنیا وقتی زن و شوهر باهمدیگر دعوا و مشاجره می کنند، این کار را در حضور کودکان خود انجام نمی دهند اما در خانواده های افغانستانی این گونه نیست و همه‌ی مشاجرات و دعواها در حضور کودکان صورت می‌گیرد که هم یاددادن خشونت به کودکان است و هم آزار رساندن و ترساندن کودکان.
تحقیقات در مورد خشونت علیه کودکان در افغانستان و جهان نشان داده است که فقر، جنگ و نا امنیها و عدم آگاهی خانواده ها از شیوه های درست و موثرتربیتی از عوامل عمده خشونت علیه کودکان به شمار می رود. بنابراین برای کنترل خشونت علیه کودکان لازم است به عوامل خشونت مبارزه گردد.