به نظر می رسد؛ پروسه ی صلح افغانستان به یک بازی  سیاسی چند بعدی  بین المللی تبدیل شده است و در این میانه نقش طرف اصلی مذاکرات که دولت و ملت افغانستان است کما فی سابق، هنوز کم رنگ است، کم رنگ بودن یا کم رنگ ساختن نقش دولت افغانستان به عنوان یک نهاد اصلی مذاکره کنند، بیانگران پرسشهای است که تا هنوز بی جواب مانده است.
یکی از  اساسی ترین پرسش پروسه صلح این است که این پروسه با چه ی هزینه و بهای  سر انجام  تحقق خواهد یافت ؟  به نظر می رسد؛ بهای پیش از وقت که نظام بین الملل  بجای فشارهای بین المللی تقدیم گروه تروریستی طالبان می نمایند با کمال تأسف مشروعیت بین المللی  این گروه تروریستی را که به هیچ نوع نرم بین المللی و انسانی  پایبند  نیست  بیشتر می سازد. بر همین اساس، نشست های قطره  و مسکو، فرصت  می شود  برای به رسمیت  شناختن گروه که بیش از دو دهه در مخفی گاهای افغانسستان پنهان بودند. سیاست واگرایی در منافع بازیگران بین المللی بخصوص قدرت های بزرگ جهانی در قبال پروسه صلح افغانستان و مذاکرات پشت درهای بسته با گروه تروریستی طالبان، مجموعه اقدامات سیاسی است که موجب نگرانی های مردم  افغانستان گردیده و چشم انداز روند صلح را نا امید کنند  نشان می دهد. مردم این کشور هیچ نمیدانند که بهای صلح با طالبان، تضمین منافع ملی ایالات متحده آمریکا  خواهد بود؟  یا هزینه ی  صلح با طالبان، پایان دموکراسی و ارزشهای دموکراتیک، حاکمیت نسبی مردم، آزادی بیان و رسانه، ارزشهای حقوق بشری، حضور و حقوق زنان در افغانستان است. و  همچنین ده ها پرسش دیگری در قبال مذاکرات  صلح  مطرح است که ماهیت  این پروسه را ابهام آمیز  و پرسش برانگیز ساخته است. بر فرض که گروه طالبان  با ایالات متحده آمریکا به توافق برسند  و گروه طالبان  برای مسکو  هم تضمین و اطمئنان سیاسی  بدهند که منافع کشورهای مشترک المنافع  را تهدید نمی نمایند، هیچ ضمانت اجرای سیاسی  وجود ندارد نشان بدهد که گروه طالبان در تعهدات خود استوار می ماند و به تعهدات داده شده ی خود عمل می نماید. صلح با روند فعلی  به هیچ وجه به معنای  پایان بحران کنونی و رسیدن به ثبات سیاسی  در این کشور نخواهد بود، بنابراین، از مذاکره تا توافق، راه دشواری است  که به این ساده گی و آسانی پیموده نخواهد شد، خواسته های  تمامیت خواهانه، و امارت طلبانه و خود محورانه ی  گروه طالبان از یک طرف،  مشروعیت سازی نظام بین الملل خواسته یا نا خواسته  برای تقویت  هویت سیاسی گروه طالبان،  مسیر  و راه  رسیدن  به صلح واقعی و عادلانه را دشوار و پیچیده تر ساخته است. به نظر می رسد؛ مذاکرات بین المللی در قبال صلح افغانستان تا اکنون هیچ دست آورد قابل تأملی نداشته، فقط به  مشروعیت سازی گروه طالبان کمک کرده است و این گروه را به جنگ طلبی و خشونت های بیشتر ترغیب نموده است با روش تساهل با طالبان هیچگاهی به  صلح عادلانه  نخواهیم  رسید. تا زمانیکه این گروه تروریستی  وادار به صلح ساخته نشود، روابط اقتصادی، سیاسی  آنها با کشورهای تروریست پرور قطع نگردد و با ادبیات نرم  قبلی دولت افغانستان  به عنوان برادر  خطاب شوند و هر گونه جنایات ضدی بشری و انسانی که تا به امروز  این گروه انجام دادند نا دیده گرفته شود سرانجام آن گروه به پروسه ی  صلح  عادلانه  سر  نخواهم  نهاد. در نتیجه؛ روند صلح افغانستان در نهایت  دو موضوع را آشکار می سازد:
1.             یا اینکه اراده  برخی از قدرت های بین المللی بر حمایت گروه طالبان و زنده نگهداشتن  رسوب ها و ریشه های بنیادگرایی در منطقه و افغانستان  است  و از این گروه به عنوان ابزار  جنگ های نیابتی استفاده می نمایند. و این گروه به عنوان یک پروژه ی سیاسی مطرح است.
2.             اینکه قدرت نظامی  و استخبارتی کشور های ائتلاف ضد تروریست  به حدی ضعیف و پوشالی می نماید که از پس یک گروه تروریستی بر نمی آید و به فکر رهایی از باتلاق بازی تروریست  هستند.