بر اساس قانون  احزاب سیاسی، وابستگی سیاسی  احزاب  به کشور های خارجی و تمویل آنها  از منـــــابع خــــــارجـــــــــــی،  غیر مجاز  و بر خلاف احکام ماده ششم قانون  احزاب سیاسی می باشد،  مطابق  ماده 35 قانون اساسی،  تشکیلات  و منابع مالی حزب باید علنی باشد. حزب سیاسی وابسته به حزب سیاسی  و یا دیگر منابع خارجی نباشد. اما وقعیت های  سیاسی  و عینی جامعه   افغانستان،  بر خلاف ماده ششم  قانو ن احزاب  و ماده سی و پنجم  قانون اساسی است،  بر این اساس، داشتن  روابط خارجی  پنهان برخی از رهبران احزاب سیاسی مطرح،  غیر قابل انکار است. نکته قابل تأمل، پیامدهای منفی این روابط خارجی  پنهانی است که در سطح تشکیلات حزبی موجب بی اعتمادی اعضاء نسبت به رهبری حزب می گردد  و زمینه ی ریزش و تجزیه ی احزاب سیاسی را فراهم می سازد.  اکثریت احزاب سیاسی  مطرح در کشور  وقت که ریزش تشکیلاتی را تجربه کردند بدون تردید؛ یکی از عوامل ریزش،  روابط  خارجی  پنهانی  رهبران احزاب سیاسی  با برخی از کشور های خارجی بوده که   با عث نا رضایتی  شورای مرکزی  و نیروهای فکری آنها گردیده  و منجر به تجزیه  و پراکندگی  اعضای ارشد حزبی شده است. مهم ترین پرسش در این زمینه  این است که چرا رهبران احزاب سیاسی کشور به سیاست های  پنهان کارانه در روابط خارجی و مالی  شان روی می آورند؟
به نظر می رسد؛ روابط خارجی  و مالی  پنهان سران برخی از حزاب سیاسی  با برخی از کشورهای منطقه ای  و بین المللی،  وابسته به دو عامل  اقتصادی  و فکری  می باشد: از نظر فکری، مرض (پارنویا)       سوی ظن یا بد گمانی  موجب می شود که نسبت به همه ی اعضای حزب  شک، تردید و بی اعتمادی وجود داشته باشد،  با کمال تأسف، برخی از رهبران احزاب سیاسی در این کشور  به مرض مذکور مبتلا هستند  به نحویکه  بالای نزدیک ترین  نیروهای فکری  و کدری شان اعتماد ندارند، اکثر سیاستگذاری  احزاب سیاسی مبنای فردی دارد  و محصول تصمیم  و خرد جمعی  نیست. خرد جمعی در برخی از احزاب سیاسی از اساس جایگاه ندارد  و باور مندی نسبت به خرد جمعی  وجود ندارد در حالیکه  اساس و بنیاد یک تشکیلات حزبی  هدفمند، آرمان محور، مبارز  و پایدار  را  اعتماد شکل می دهد. روابط اقتصادی پنهان رهبران احزاب سیاسی  به دو  هدف  انجام می گیرد:  هدف اول  بستگی به رابطه مستقیم قدرت سیاسی و اقتصادی دارد.  قدرت سیاسی از قدرت اقتصادی حمایت می نماید، متقابلاٌ قدرت اقتصادی از تداوم حیات  قدرت سیاسی  حمایت می نماید، بنابراین، روابط اقتصادی  پنهان برخی از رهبران احزاب سیاسی  به معنای در دست داشتن  شریان حیاتی  سیاست  و قدرت حزبی و میراثی ساختن  احزاب سیاسی  است. هدف دوم  رو ابط  اقتصادی پنهان به معنای زر اندوزی  در سایه روابط حزبی بدون حساب و کتاب است که از این نقطه دستان پشت صحنه ی  استخبارات منطقه  و برخی از کشور های جهان باز می شود  و در انتخابات های کشور به شکل مرموزی مداخله می نمایند،  یک شبه میلیون ها پول در کشور سرازیر می گردد. استخبارت افغانستان یا به خواب خرگوشی  به سر می برد یا  به یک شکل  رضایتمندی شان گرفته می شود. بر این اساس،  روابط خارجی و روابط اقتصادی  پنهانی رهبران احزاب سیاسی، فکتورهای هستند که در بحث درون حزبی از پر چالش ترین مسائل حزبی محسوب می  شوند  و موجب نارضایتی  و اعتراض اعضای حزبی  گردیده در نهایت بستر  ریزش احزاب سیاسی  در کشور  را فراهم می کند، اندیشه اصالت قدرت رهبران سیاسی از همین نقطه آشکار می شود، به لحاظ حوزه معرفت شناسی، اندیشه اصالت قدرت  به پارامتر های  مانند مرض پارنویان، اندیشه اصالت اقتصاد، ترس از قدرتمند شدن دیگران و حسودی نسبت به دیگران  بر می گردد.  که نتیجه ی آن  سیاست فاقد ماهیت اخلاقی  و انسانی است که ماکیاول، هابز  و مورگنتا از بنیانگذاران فکری و تیوریک آن  بودند در حالیکه این نوع اندیشه با عقلانیت سیاسی  مدرن  و مقتضیات  زمانه ی عصر جامعه ی افغانی ساز گاری ندارد.