به نظر می رسد؛ پروسه صلح افغانستان  بعد از چندین دوره  مذاکرات بین المللی  در کشور های مختلف  منطقه ای در غیابت دولت افغانستان  با حضور نمایندگان کشورهای  قدرتمند نظام بین الملل مانند ایالات متحده آمریکا،  روسیه  و چین در بعد بین الملل مراحل مقدماتی خودش را سپری نموده  وارد  فاز جدید  سیاست بین المللی گردیده است. بعدی بین المللی  صلح افغانستان  در محراق تعارض و تعامل منافع ملی کشور های منطقه ای  و فرا منطقه ای  قرار دارد. مهم ترین بحث مذاکرات صلح  افغانستان، انتظارات و توقعات سیاسی طرفهای ذیدخل در این پروسه است. یکی از بحث های کلیدی از دیدگاه گروه طالبان  و کشورهای حمایت کننده آنها، خروج نیروهای نظامی کشورهای عضو ائتلاف بین الملل مبارزه با تروریزم بخصوص نیرو های  نظامی ایالات متحده آمریکا  از افغانستان است. یکی از  انتظارات  سیاسی ایالات متحده آمریکا از صلح افغانستان، تآمین منافع ملی آمریکا در سطح  منطقه بخصوص افغانستان است و یکی از خواسته های اساسی دولت و ملت افغانستان پایان جنگ  و منازعات چندین ساله و صلح عادلانه در پرتو قانون اساسی و ارزشهای انسانی فصل جدید سیاسی در  افغانستان است؛  بنابر این جمع بین خواسته های  سیاسی متعارض طرف های اصلی صلح افغانستان در بعدی داخلی و بین المللی، محور اساسی و اهداف حیاتی مذکرات صلح را تشکیل می دهد از این جهت است که  تمرکز نمودن روی  یک محور، کار ساز  نبوده تنها خروج سر بازان خارجی مطابق خواست گروه طالبان  و تآمین منافع ملی کشور های منطقه ای و فرا منطه ای مطابق خواست کشورهای  خارجی حمایت کننده ی دولت افغانستان، کلید قفل بسته ی پروسه ی صلح نخواهد بود، چالش جدی و اساسی مذاکرات صلح افغانستان  یک  نوع  چالش آیدئولوژیک و فرا سیاسی از  نوع چالش ارزشی، فکری و تقابل بنیادین در  نوع و تفسیر نظام سیاسی  بین جمهوری اسلامی  و امارت  سلامی طالبان است. در حقیقت دو نوع نگرش  و دو نوع نگاه کاملا" متفاوت در قبال  نظام سیاسی افغا نستان  پسا  توافق  صلح مطرح است در صورت تایید و استمرار  نظام سیاسی جمهوری اسلامی افغانستان مبتنی بر قانون اساسی  سال 1382 که با هزینه های  سنگین مادی  و معنوی  18 ساله  حمایت های  خوب جامعه ی جهانی شکل گرفته است. اگر از جانب گروه طالبان پذیرفته شود،  نقطه ای پایانی نوید بخش خواهد به پدیده رادیکالیسم سیاسی، اعتقادی، فکری و جنگ نیابتی در افغانستان. الزامات و نیازمندی های امروز مردم افغانستان با در نظر داشت تغیرات اجتماعی  و فرهنگی  که پیش آمده است  چنین وضعیت را می طلبد، اما وضعیت مذکور با اندیشه  امارتی طالبان  تقابل جدی دارد  و پذیرش نظام  سیاسی فعلی  از جانب گروه طالبان دشوار و غیر ممکن به نظر می رسد؛ در صورت عبور از دموکراسی  نو پا  و قانون اساسی فعلی افغانستان  به بهای توافقنامه صلح  و هزینه کردن تمام ارزشهای جدید 18 ساله آخیر  برای مقدم  سرخ  گروه طالبان و رضایتمندی  حامیان بین المللی  آنها و نادیده گرفتن  ساختار ها  و ارزشهای فعلی  افغانستان به شدت نگران کنند است.  نظر به ریشه های فکری، اعتقادی و رفتاری سیاسی خشونت آمیز گروه طالبان،  بدون تردید  برگشت افغانستان  به گذشته ای  مملو از نقض حقوق بشر، نسل کشی، جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت، دولتی سازی تروریزم، بحران سازی جدید سیاسی خواهد بود در آنصورت  مسئولیت  سیاسی،  تاریخی و حقوقی  پیامد های فردای توافقنامه صلح  و توجیه هزینه  های مادی  و معنوی جنگ 18 ساله افغانستان  به عهده ی  چه کسانی خواهد بود و چه کسانی  در برابر  حقوق  و داد خواهی خانواده  صد ها شهید اردوی  ملی و خانواده های سر بازان کشته شده ی نیروی های خارجی در جنگ  افغانستان  پاسخ می دهد؟ از این جهت است که نقطه  تقابل  پروسه ی صلح افغانستان فراتر از یک تعامل سیاسی است آنچه تا هنوز در متن و حاشیه ی نشست های گروه طالبان  و نماینده خاص ایالات متحده آمریکا در صلح افغانستان  بیان شده است در حقیقت   یک نوع  تقابل  بنیادین  در نوع نظام سیاسی مبتنی بر جمهوریت و امارت است.