جنگ تاریخ همزاد با تاریخ انسان دارد در حالی که صلح و حل منازعه از طریق مذاکره محصول فکر انسان مدرن است. اقوام، فرهنگ‌ها و ادیان، تجربه، تخصص و توان‌مندی زیادی را برای جنگ‌سازی دارند. در حالی که برای صلح‌سازی، بشر تجربه، تخصص و توان‌مندی لازم را ندارد. روند صلح بر اصل‌هایی قانع‌کننده متکی است. مذاکرات برای رسیدن به صلح و پایان دادن به جنگ انکارناشدنی اند؛ چون صلحِ حاصل مذاکرات، بر پایه‌ی استدلال و توافق دوجانبه استوار است که لزوماً قطع‌نامه‌های بلند‌‌مدت و مؤثر ارایه می‌دهد که ایجاب یک نقشه راه را دارد که بر اساس آن طرفین بتوانند به توافق برسند.
تا کنون موارد بسیاری برای پیشبرد روند صلح و ثبات در افغانستان روی دست گرفته شده اند، اما برای تحقق این آرمان بزرگ، نیاز است کارهای زیادی دیگری نیز صورت گیرند. در ماه فبروری سال 2018، حکومت افغانستان، طالبان را دعوت کرد تا وارد گفتگوهای صلح بی قید و شرط شوند. در ماه جون، یک آتش بس سه روزه در جریان ایام عید عملی گردید. در جون ۲۰۱۸ آتش‌بس سه‌روزه ای اعلان‌شده توسط طالبان، برای نیروهای دولتی، غیر‌نظامیان و نیروهای بین‌المللی اولین مکث رسمی در جنگ ۱۸ ساله بود. این رویداد یکی ‌از رویدادهای قابل توجه بود که کم‌تر کسی می‌توانست آن را پیش‌بینی کند. تصاویری از طالبان، نیروهای دولتی و غیر‌نظامیان که جشن عید را در کنار هم گذشتاندند، در شبکه‌های اجتماعی نشر شد. افغان‌ها آهسته آهسته به این فکر افتادند که برای رسیدن به صلح اقدام کنند. مردم ‌کم‌کم از امنیت کوتاه‌مدت آن روزها خوشحالی می‌کردند. در ماه اپریل، حکومت افغانستان جرگه مشورتی صلح را برگزار کرد که خواست مردم را برای توافق صلح مطرح میکرد. لاکن مذاکرات صلح امریکا با طالبان برای افغانستان نتیجه‌بخش نبوده است چون بدون نقشه راه و طرح بود، و برای مردم افغانستان ثمر نداشت.
مردم افغانستان می‌دانند که برای صلح چه خم‌وپیچ‌هایی را باید پشت سر بگذرانند. اما این پرسش ها  که آیا مذاکرات برای همیشه بی‌نتیجه خواهد ماند یا صلحی‌ که دیرزمانی چشم به راهش هستند، به حقیقت مبدل خواهد گردید؟ همه‌روزه در اذهان شهروندان کشور خطور می‌کند‌ . اما به نظر می رسد، صلح دست‌یافتنی خواهد بود، در صورتی که ما با یک طرح و یک نقشه راه به پیش برویم.
داکتر حمدالله محب، مشاور امنیت ملی قبل از ظهر روز گذشته در یک کنفرانس مطبوعاتی در رابطه به صلح، طرح و نقشه راه جدید حکومت را معرفی کرد.
این طرح سه بخش را دربر دارد و برای رسیدن به صلح راه‌ حل های مد نظر گرفته شده است که ما را میتواند به صلح و ختم جنگ نزدیک کند.
داکتر محب روز گذشته در کنفرانس مطبوعاتی گفت: "پلان ترتیب شده هفت ماده‌یی صلح روی این تاکید دارد که روابط آینده با امریکا و هم‌کاران بین‌المللی و به همین ترتیب با پاکستان و کشور های منطقه چگونه باشد."
این طرح هفت ماده ای به ترسیم راه حل های برای رسیدن به صلح با ثبات پرداخته است، در این طرح راه های مذاکره با ایالات متحده امریکا و ناتو، مذاکره با طالبان، مذاکره با پاکستان، منطقه و جهان اسلام، سازمان های بین المللی و غرب، بحث با همسایه ها، رسیدگی به شکایت ها در سطح ملی و تقویت نهادهای ملی آمده است.
مشاور امنیت ملی می‌گوید، در نظر است که در سطح کشور در رابطه به صلح یک جرگه کوچک برگزار گریده و در کنار آن، در سطح جهان و منطقه اجماع به میان‌آید، که در آن بحث و گفت‌گوهای هماهنگ صورت گیرد و در پایان تصامیمی که گرفته می‌شود، ضمانت عملی شدن آن وجود داشته باشد.
رسیدن به صلح پایدار و باعزت به ظرفیت‌سازی، اعتمادسازی و انسجام ملی، و طرح و نقشه راه نیاز دارد که در این راستا هر نهاد و هر شخص باید رسالت خود را به گونه ای درست و دقیق انجام دهد.
پیشنهاد من این است که، حکومت افغانستان مخصوصاً وزارت دولت در امور صلح که وظایف پروسه صلح را به عهده دارد باید مسوولیت جامع اقدام حکومت در روند صلح را بر عهده بگیرد و هم‌چنان بر هم‌آهنگی و هم‌سوسازی تمامی جناح ها به منظور تلاش‌های صلح‌سازی اقدام نماید.
اعضای مجلسین شورای ملی، منحیث نماینده‌گان مردم، باید کمیته‌ها و کمیسیون‌های را برای تشخیص خشونت و تعمیم صلح ایجاد کرده و حکومت افغانستان را برای رسیدن به صلح یاری برسانند.
احزاب و جریان‌های سیاسی باید مرز میان رقابت‌های سیاسی و حفظ ارزش‌های ۱۸ ساله را تشخیص دهند و برای ساختن روایت مبتنی بر دموکراسی، نظام جمهوری و شهروند-محوری بین‌شان مخرج مشترکی پیدا کنند و در گفت‌وگو، مذاکره و موافقت با طالبان به صورت واضح و نظام‌مند دولت افغانستان را کمک نمایند.
جامعه مدنی و مراکز اکادمیک؛ مجمع‌ها، اتحادیه‌ها، بنیادها، انجمن‌ها، شوراها و مؤسسات انتفاعی – اجتماعی باید موضوع صلح‌سازی و صلح‌پروری را به اهداف تشکیلات‌شان اضافه نموده و نقش مؤثرشان را در ارتقای ظرفیت و آگاهی مردم پیرامون صلح ایفا کنند.
روحانیون، نقش علمای دین و خطیبان منابر بسیار مهم و ارزنده است، این قشر روحانی می‌بایست  با توجه به تأکید اسلام بر صلح و هم‌چنان مذمت ریخته شدن خون مسلمان در اسلام، دیدگاه‌های خشونت‌زا و صلح‌جویانه را در مدارس و منابر تبلیغ نموده و آن را ترویج دهند.