استقلال، تمامیت ارضی و حاکمیت سیاسی از مهمترین پارامترهای قدرت و عزت یک کشور و مردم هستند که جایگاه آنها را در عرصه بین المللی بالا می برد. مهمترین وظیفه نهادهای امنیتی کشور، دفاع از استقلال، حفاظت از تمامیت ارضی، حراست از نظام سیاسی و تأمین امنیت شهروندان است. در واقع امنیت و ثبات و حفظ آرامش در کشور مرهون جان نثاری ها، فداکاری ها و تلاش‌های شبانه روزی نیروهای امنیتی اند.
قوت نیروهای دفاعی و امنیتی کشور، نشانه قدرت و ابهت کشور و مردم آن سرزمین و ضعف این نیروها، بیانگر ضعف ساختاری و نا رسایی های سیاسی و امنیتی در کشور می باشد و تبعا جایگاه کشور را در عرصه بین المللی پایین می آورد و به لحاظ امنیتی، سیاسی و اقتصادی، آن کشور را آسیب پذیر می سازد.
با توجه به نارسایی های داخلی، مداخلات نا مشروع خارجی، دوام چهاردهه جنگ و حضور بیش از بیست گروه تروریستی در کشور، وظایف و مسؤولیت های نیروهای امنیتی افغانستان بیش از پیش حساس، خطیر و مهم می باشند. این نیروها همواره در حالت جنگ می باشند و جان شان را برای حفاظت از مردم و کشورشان به خطر انداخته و در این راه به شهادت می رسند.
پس نیروهای امنیتی پاسداران مطمین و صادق مردم افغانستان و مدافعان راستین استقلال و تمامیت ارضی کشور هستند. وقتی مردم در خانه ها، کوچه ها، بازارها و در تمام سرزمین افغانستان به کار و بار و زندگی خود مشغول هستند؛ باید بدانند که این بستر به همت نیروهای امنیتی و دفاعی کشور فراهم گردیده است.
وظیفه همه مردم قدردانی و حمایت از جانفشانی های نیروهای امنیتی و خانواده های آنان است.  خانواده های نیروهای امنیتی چشم و چراغ این سرزمین اند و مردم باید با احترام با آنها برخورد داشته باشند و در جهت کمک و حمایت از آنان از هیچ کمکی دریغ نورزند. مردم باید به این درک درست برسند که حیات، عزت و آرامش آنها به دلیل فداکاری‌ها و ایثارگری‌های نیروهای امنیتی است. چنانچه این نیروها نباشند و یا به وظایف و مسؤولیت شان درست عمل نکنند، دیگر امنیت، آرامش و آسایش نیز در کشور نخواهد بود.
حراست از مرزها، جنگ با تروریسم، تأمین امنیت مردم در داخل شهرها و روستاهای دور افتاده و دفاع از منافع مردم، تنفیذ قانون، مبارزه با اغتشاش و بی نظمی و همه عواملی که به اخلال نظم می انجامد، شناسایی دشمنان بیرونی و عناصر داخلی آنها از وظایف اصلی نیروهای امنیتی کشور بوده و این نیروها نقش برجسته شان را در این زمینه ها ایفا می کنند.
این روزها همه شاهد هستیم که جنگ با طالب و داعش و سایر گروه های تروریستی، سبب به شهادت رسیدن نیروهای امنیتی در سراسر کشور می گردند. حال پرسش اساسی برای ما این است که وقتی این سربازان فداکار برای حفاظت از مردم و کشور جان شان را فدا می کنند، ما در برابر این ایثارگری ها چه می کنیم؟ پس از شهادت این عزیزان چه بر سر خانواده های سربازان نیروهای امنیتی می آیند؟ وظیفه شهروندان و حکومت در برابر خانواده ها آنان چیست؟
در کشورهای دیگر نهادهای مخصوصی برای رسیدگی به خانواده های شهدای نیروهای امنیتی ایجاد می شوند و بودجه مناسبی نیز برای آن در نظر گرفته می شود. در کشور ما وزارت شهدا و معلولین این وظیفه را به عهده دارند. با توجه به افزایش تلفات نیروهای امنیتی در سال های اخیر و مشکلات خانواده های این نیروها ایجاب می کرد که نهادی در حد وزارت برای رسیدگی به امور شهدا و معلولین تأسیس شود. با آن هم شکایت های زیادی از بی مهری حکومت و مردم نسبت به این خانواده ها وجود دارد و این وزارت تا هنوز نتوانسته یک راهکار مؤثر برای حل مشکلات خانواده های شهدا و معلولین ارائه دهند؛ هرچند وضعیت رسیدگی به این خانواده ها نسبت به چند سال قبل بهبود یافته و بسیاری از مشکلات از میان برداشته شده است.
وظیفه دولت و مردم علاوه بر این که در زمان حیات نیروهای امنیتی اساسی و ضروری است، از زمان شهادت این نیروها تا بزرگ شدن فرزندان آنان نیز مهم و حیاتی می باشد. بیرون کردن جنازه های شهدا از میدان جنگ و انتقال محترمانه آنها به محل زندگی و تسلیم دهی به خانواده، اشتراک در مراسم تشییع جنازه و فاتحه و غم شریکی با خانواده، رسیدگی به مشکلات اولیه خانواده، تضمین آموزش و تحصیل با کیفیت فرزندان سربازان، تأمین مواد اولیه زندگی برای خانواده، تهیه سرپنا و توزیع نمرات رهایشی، حقوق منظم، به وقت و محترمانه و بدون دوندگی و جنجال خانواده های شهداء و رفع نیازهای اقتصادی این خانواده ها از وظایف دولت در قبال خانواده های شهدا به حساب می آیند. خانواده های شهدا باید در بهره مندی از امتیازات و فرصت های ملی اولویت داشته باشند. در همه زمینه ها باید امتیازات ویژه برای خانواده های شهدا در نظر گرفته شوند. شأن و جایگاه خانواده ها در جامعه نباید آسیب ببینند و همه مردم باید خود را در قبال خانواده های شهدا مسؤول احساس نمایند.
متأسفانه مشکلات و شکایاتی که تا هنوز وجود داشته، نشان می دهند که حکومت و مردم نتوانسته اند به وظایف ملی و انسانی خود به خوبی عمل کنند.
سربازان متعلق به قشر کم درامد جامعه هستند، طبیعی است که خانواده های آنان از معاش سربازان، نیازهای معیشتی شان را تأمین می کنند. با شهادت سرباز، خانواده آنها بی سرپرست و منبع درآمدشان را از دست می دهند. از دست دادن منبع درامد خانواده، سبب مشکلات زیاد برای خانواده از جمله به ترک تحصیل فرزندان شان می انجامد و این مسأله علاوه بر این که دامنه فقر را در جامعه گسترش می دهد، سبب بالا رفتن آمار بی سوادی در جامعه نیز می گردد.
در پرداخت معاش تقاعد دو مشکل وجود دارد: یک؛ کفاف زندگی خانواده ها را نمی کند. دوم؛ طی مراحل قانونی دریافت آن زمانبر، پرهزینه و دشوار می باشد و این دشواری ها موجب فساد و رفتارهای دور از شأن خانواده های سرباز می گردد. تهیه اسناد برای گرفتن وثیقه از مشکلات دیگری است که این خانواده ها با آن روبرو می باشند.
در کنار مشکلات اقتصادی، رنج دوامدار روانی و تأثیر روحی و روانی شهادت سربازان بر بقیه اعضای خانواده از مشکلات عمده و جدی است که تا هنوز متأسفانه به آن توجه نشده است.
به هر حال امیدواریم که این گونه مشکلات به زودی بر طرف شده و روند برخورداری خانواده های شهدای نیروهای امنیتی از امتیازات قانونی شان سریع‌تر شوند. باید درک کنیم که رسیدگی بهتر به بازماندگان شهداء، روحیه سربازان نیروهای امنیتی را بالا می برد و بر وضعیت جنگ در جبهه ها تأثیر مستقیم بجا می گذارد. به هر میزانی که انگیزه سربازان قوی‌تر شود، امنیت در جامعه بیشتر می شود و امنیت فرصت های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بیشتر برای ما فراهم می کند.