طرح حکومت موقت دراین اواخراز سوی امریکا و برخی حلقات در داخل مطرح گردیده است. افغانستان کشوری با تاریخ مملو از تحولات وحوادث تلخ سیاسی است. همیشه جنگ برسر منافع شخصی و رسیدن به مناصب و امتیازات بالای حکومتی از بدیهیات تاریخی بوده است. مردم همواره در مراحل حساس و سرنوشت ساز کنارگذاشته شده است. از دیر باز بدین سو استبداد داخلی و یا تخلف قانونی درجریان بوده است. سرزمینی که با ورق زدن فصل جدیدتر سیاسی و با آغاز هر مرحله تازه نزاع و مخاصمه را به دنبال داشته است، خیلی بعید به نظر نمی رسد که در اوضاع و احوال شکننده فعلی باز تکراری همچون گزینه‌ها ازنظر دور داشته شود.
طالبان دو دهه است که زیرنام مبارزه با استعمار یا جهاد علیه کفار‌ اشغال‌گر دست به جنایات ضد بشری زده است. تعداد حمله‌ها به جان غیر نظامیان و کشتارهدفمند مردم ملکی توسط این گروه به مراتب بیشتر از حملاتی بوده که علیه نیروهای خارجی مستقردرکشورصورت گرفته است. البته با امضای پیمان سیاسی- راهبردی این گروه با امریکا، این بحث جهاد علیه کفر منتفی شده است.
همیشه ازجهل حاکم بر جامعه، به سود اردوگاه قدرت بهره‌گیری صورت می‌گیرد. درافغانستان نگه‌داشتن مردم در دایره جهل یکی ازراه‌کارهای متعارف برای ماندن درقدرت است. آگاهی برای ستم‌کاران نهایت خطرناک است. حاکمیت‌های دیکتاتوری دراکثراوقات سعی براین داشته است که جامعه به دانایی و روشنایی نرسد. چون این امر منتج به شکل‌گیری شعورجمعی می‌گردد. آگاهی جمعی باعث تضعیف نظام‌های توتالیتر و تمامیت‌خواه می‌گردد. ازاین رو سیاستمداران از این ناحیه واهمه داشته است. چون همیشه آنها بر موج‌های قومی‌ ، مذهبی، فرقه‌ی، گروهی و سمتی سوار بوده اند.
رخ‌دادهای تاریخی این کشورحاوی صحنه‌های از رفتارهای تراژدی و قلع و قمع و شبیخون‌های قدرت طلبانه می‌باشد. حاکمان عمدتا پشتون حکومت کابل نزاع‌های قبایلی شان را برسر قدرت تا سرحد حذف سایر اقوام پیش برده اند. گرچند جامعه درکلیت خود همیشه طرف‌دارو حامی رفتارهای مسالمت‌آمیزسیاسی بوده است. همیشه این ماجراجویی‌ها وتفوق طلبی‌های داخلی پای استعمار بیرونی و عمال خارجی را درکشور می‌کشانند. بعد تلاش صورت می‌گیرد که یک سناریویی خارج از درک مردم عام طرح گردد تا بتوان بخشی از اکثریت جامعه را علیه عاملان استعمار تهییج و بسیج کرد. درصورتی که خودشان، راه را برای آمدن همین افراد و اشخاص استعماری هموارکرده است. این طور که از مستندات و شواهد تاریخی برمی‌آید، این بازی‌ها بسیارحساب شده وعامدانه در تبانی با یک یا چند کشور خارجی طرح و به بوته آزمون گذاشته می‌شود. همیشه یک طبقه در جهان وجود دارد که همیشه طلایه‌دار و پیشقراول این قسم بازی‌ها می‌باشند. این افراد درنظر دارد که با ابزارهای نظیر دین و بهینه‌گرایی و سیاست استثماری بقای شان برای ماندن در قدرت را تضمین کنند. این شیوه مختص به جغرافیا و تاریخ و فرهنگ خاص نیست.
با توجه به این پیش فرض که طالبان و جنگ‌شان یک انحراف و بخشی ازاین بازی بزرگ جهانی بوده و است، به این مهم پی می‌بریم که مطرح کردن بحث حکومت موقت ازسوی عده‌ی درداخل بخشی ازاین بازی خطرناک و سامان مند جهانی اند. همیشه مطالعات و تجارب تاریخی وقتی یک نقشه راه را پیش روی ما می‌گذارد که ما با توجه به آن می‌توانیم، برآیند رفتارهای سیاسی حال و آینده را با توجه به داده‌‌های تاریخی سبک و سنگین کنیم. درپله‌ی که امروز ایستادیم برای رسیدن به این جایگاه بهای سنگینی پرداختیم. میلیون‌ها انسان درپای این آرمان قربانی شده اند. به این امید که شاید نسل‌های بعدی به رفاه و آزادی ونیز آزادی سیاسی دست یابند. هزاران نفر در فصل جدیدی از تاریخ کشورمان که پسا طالبان منسوب اند، درجنگ علیه تروریزم بین المللی و افراطیت و توحش قربانی شدند. همیشه وقتی سیاست مداران پشت میز مدور مذاکره می‌نشینند، ایثارگری‌های یک ملت به زباله‌دان تاریخ سپرده می شود.
این مردم است که باید با درک وضعیت فعلی هشیاری شان را حفظ کنند و نگذارند که باردیگر بربریت و وحشی گری درکشورحاکم شود. هرچند وضعیت عنان گسیخته‌ی فعلی همه را نگران کرده ولی نباید این امر ما را دچاراشتباه محاسباتی کنند. من فکر می‌کنم که صلح با طالب با توجه به ابعاد ارزشی بحث به اندازه دست‌آوردهای دو دهه پسین ارزشمند نیست. هرکسی که خواهان صلح باشد، نباید درپی امتیاز خارق‌العاده‌ی باشد.
دفاع از نظام فعلی یعنی جمهوریت با توجه به تمام نارسایی‌های که دارد، وجیبه ملی هرشهروند افغانستانی می‌باشند. این مظاهر نظام کنونی و شرایط ایجاد شده، محصول جان‌فشانی‌های قهرمانان سنگردارانقلاب‌گر است. همه کسانی که درسنگرهای گرم نبرد علیه دشمنان قسم خورده‌ی مردم ما جان سپرمی‌کنند، نباید درمیز مذاکره ازنظر دور داشته شود. در مدت بیست سال مردم ما درکنارجنگ با دشمن به دست‌آوردهای خوبی دست یافته است. نظام آموزش و پرورش منظم و راهی شدن میلیون‌ها انسان محروم به سوی نهادهای آموزشی، بزرگ‌ترین نوید آینده روشن برای نسل سرگردان امروز است. این فرصت درسایه‌ی نظام موجود برای همگان میسرشده است. این نخستین بار است که یک پروسه سراسرملی برای آموزش و کاهش و محو بیسوادی به راه افتاده است.
رسانه‌ها و وسایل ارتباط جمعی رشد قابل توجه و یا سریع داشته است. کشورما درعرصه آزادی بیان درفهرست کشورهای توسعه یافته قرار دارد. با وجود این که به دلیل بد امنی خبرنگاران مصونیت ندارد و یکی ازخطرناک‌ترین مکان‌ها در دنیا به لحاظ مصونیت جانی آنهاست، این امر را می‌توان به عموم شهروندان که خانواده مطبوعات بخشی ازاین جامعه است، تعمیم داد.
کشورما با وجودی که از نظام نوپای سیاسی برخوردار است؛ ولی خیلی پیشرفت‌ها در درون این سامانه حکومت‌داری صورت گرفته است. زنان از پستوهای خانه‌ها و آشپزخانه ها به رده‌های بالای حکومتی صعود کرده اند. برای نخستین بار است که زنان به چنین فرصت‌های طلایی دست پیدا می‌کنند. اداره موجود هم اکنون درحال کار روی عدالت جنسیتی و تفویض مسوولیت‌های بیشتر به خانم‌ها است. دریک اجتماع سنتی مانند افغانستان، زنان می‌توانند آزادانه از حقوق شان در رفتارهای اجتماعی شان دفاع کنند. کشور کم کم به سوی اقتدار نظامی نیز پیش می‌رود.
یک اردوی منظم برای حفظ سرحدات و نیز رشد سایر قطعات امنیتی و نظامی را می‌شود، حاصل برکت نظامی فعلی دانست. دست‌ آوردهای اقتصادی، توسعه زیربنای شهری، ایجاد خطوط منظم حمل و نقل، تشکیل ارگان‌های امنیتی، تسهیلات جهت رفاه عامه، ایجاد دادوستد بازرگانی، نظام منظم پولی و بانکی، رشد فرهنگ و گسترش فعالیت‌های اجتماعی و انتخابات را می‌شود از برجسته ترین دست‌آوردهای نظام موجود برشمرد. با وجود این که کاستی‌ها و مشکلاتی در ادارات وجود دارند؛ ولی آینده‌ نویدبخش را می‌شود متصور بود. طالبان دریک دور چهارساله حاکمیت شان درکابل کشور را به دوره‌های قدیم برگردانده بودند. با ترویج تفکرات افراطی و سلفی دست به جنایات و قتل‌عام های هولناک زدند. هنوز مردم آن دوران سیاه را درخاطردارند که چطوربا چماق وتفنگ مورد ظلم وستم قرارمی‌گرفتند. کارگزاران بخش صلح نباید تحت تاثیر عوامل خارجی قراربگیرند. تلاش‌ها باید به سود نظام فعلی و مردم صورت بگیرد.
هرنوع تشتت و دو دستگی ما را دربرابر دشمنان مان ضعیف می‌کنند. دراین شرایط حساس تاریخی باید ازمنافع خرد و شخصی گذشت.
هدف طالبان از تشکیل حکومت موقت ایجاد بی نظمی و خلای قدرت است. آنها همیشه تاکید شان رسیدن به قدرت تام است. آنها همه‌ی ارزش‌های دموکراتیک را نادیده می‌انگارند. مردم را به دید سخیفانه و منفعلانه می‌بینند. این گروه همیشه تاکیدش بر حذف گروه‌های قومی و مذهبی در درون کشور است. این خود عامل تحریک افراد برای ترویج خشونت و جنگ است. حال با بیرون رفتن امریکایی‌ها از کشور دل خوش کرده است تا با بیرون رفتن نیروهای خارجی راه رسیدن به قدرت برای شان هموار شود. این روزها که سرو صدای کنفرانس ترکیه بلند است، این گروه از یک طرف خشونت ها را ادامه می دهد و از سوی دیگر با همکاری حامیان خارجی اش سعی می کند در درون نظام شکاف و اختلاف به وجود بیاورند. برای به نمایش گذاشتن اقتدار و قدرت شان و نیز ساحه نفوذ، روزانه جان ده‌ها تن ازشهروندان افغانستانی را می‌گیرند. این حرکات نشان می‌دهد که وجود نظام فعلی ضروری است. هرنوع طرح که منجر به فروپاشی دستگاه حکومتی فعلی گردد، یک خیانت آشکارملی تلقی می شود. حکومت موقت به این می ماند که خانه مطمین خود را خراب کنیم و درمعرض حوادث توفنده و مواج چادر بزنیم. شاید گروه‌های متخاصم تعدادی را وادار به این کار بکنند ولی نباید اکثریت تحت تاثیر یک اقلیت قدرت طلب قرار بگیرند. درنهایت این که این طرح به صلاح نیست و باید ازارزش‌های دموکراتیک و کارا دفاع صورت بگیرد. درگذشته هم چنین طرح‌های به اجرا درآمد که کشور را به سوی سه بحران سیاسی سوق داد. از قدیم گفته اند که انسان فهمیده از یک سوراخ دوبار گزیده نمی شود. امیدواریم مردم افغانستان باردگر در دام حکومت مؤقت نیفتند و این چرخه آتشین و خانمان برانداز را دوباره آغاز نپیمایند.