تاریخ معاصر افغانستان تحولات بزرگ، غم انگیز و گاهی افتخار آمیز نیز در سینه به یادگار دارد. یکی از موضوعات که قابل فخر برای مردم افغانستان است آن اینکه آزادی خواهی و استقلال طلبی خصلت اساسی مردم افغانستان است. این خصیصه در بُرهه های تاریخ این کشور هویدا گردیده است. در آغاز قرن بیستم میلادی از میان کشورهای اسلامی و آسیایی، افغانستان نخستین کشوریست که فریاد آزادی و اسقلال را در برابر استعمار برتانیا بلند می کند. قوت و حمایت مردم افغانستان بود که در قامت اراده¬ی امان الله خان تبارز نمود و به رهبری ایشان مردم توانستند جشن استقلال کشور خویش را به زود ترین فرصت ممکن بر پا نمودند. برتانیا وقتی دیوارهای استعماری خویش را در میان مردم افغانستان در حال فروپاشی دید و از آزمون های دو جنگ قبلی نیز درسهای با خود داشت، ابتدأ بر اساس پیمان راولپندی مقدمات به رسمیت شناختن استقلال افغانستان را فراهم نمود و تا اینکه در معاهده کابل در 22 نوامبر سال 1921م موضوع استقلال داخلی و خارجی افغانستان از جانب انگلیس به رسمیت شناخته شد. اینها نکات است که در کارنامه قابل افتخار تاریخ معاصر افغانستان دیده می شود.
نزدیگ به ده سال جنگ در برابر تجاوز شوروی و در نهایت اخراج نیروهای اتحاد جماهیر شوروی بر اساس پیمان ژنو در سال 1989م قسمت دیگر از مفتخراتیست که مردم افغانستان از آن در تاریخ معاصر خویش برخوردار است. اما در کنار این نکات مثبت، سراسر دوران تاریخ معاصر افغانستان مملو است از بحران ها، بی عدالتی ها، جنگ های بر سر قدرت و دها مورد چالش برانگیز که توده های مردم افغانستان را به شکل نابود کننده¬ی زجر داده است. در این روزگار که افغانستان بعد از بیست سال حضور نیروهای جامعه جهانی در رأس ایالات متحده امریکا، تصمیم برای خروج این نیرو ها از افغانستان گرفته شده است؛ به باور این قلم، کاریست مطابق خواست باطنی همه مردم افغانستان و همچنان عملیست شایسته یک کشور مستقل و یک ملت که مدعی داشتن تاریخ کهن و فرهنگ می باشد. ما چه بخواهیم چه نخواهیم، یکروزی باید تمامی نیروهای مسلح خارجی از افغانستان بیرون می شوند و چه بهتر که اینکار حالا صورت گیرد. خاک افغانستان از افغانستانی هاست، مالک این ملک افغانستانیست، این کشور بایست بدستان مردم افغانستان اداره، حفاظت و مدیریت شود. این مسأله یک ننگ بزرگیست برای تمامی رهبران سیاسی کشور چه در گذشته و چه اکنون، اینکه مردم افغانستان در میدان جنگ خوب می جنگند ولی در میدان سیاست می بازند و برای چندین بار این موضوع در تاریخ تکرار شده است که سیاسیون این کشور دستآوردهای مردم افغانستان را خاک و خاکستر نموده است.
نظام کنونی افغانستان، نظام مردمیست و از بطن مردم افغانستان قامت راست نموده است؛ این نظام مبتنی بر قانون اساسیست که با رأی مردم و با دستان نمایندگان مردم افغانستان به عنوان وثیقه ملی بوجود آمده است. نظام سیاسی مردم سالار کنونی با توجه به مشکلات که موجود است دو پایه اصلی و مرغوب دارد، اول مردمی بودن این نظام دوم بر بنیاد قانون اساسی افغانستان این نظام و سازمان سیاسی کنونی شکل یافته و کارکرد دارد. بنابراین، نظام سیاسی کنونی افغانستان تکیه گاه شان نیروهای مسلح خارجی نبوده و نیست. همچنان که قابل قدردانی می دانیم کمک های جامعه جهانی را در این چند سال گذشته و افغانستان نیز در یک روابط دو سویه و چند جانبه در معادلات منطقوی و جهانی با جهان و منطقه همواره همکار بوده و خواهد بود. این یگانه راه همزیستی مسالمت آمیز بین المللیست که افغانستان بر آن معقد و همیار جامعه جهانیست.
اینک در شرایط حساس تاریخ افغانستان، ایالات متحده امریکا و کشورهای عضؤ سازمان ناتو که تصمیم گرفته اند تا نیروهای مسلح خویش را از افغانستان تا پنج ماه دیگر به تدریج بیرون نماید، کار مثبت و درخور تأمل است. اما همکاری های قاطعانه این کشور ها از دولت و نظام مردم سالار افغانستان همچنان به قوت تمام باقیست. این حمایت ها در چارچوب قرارداد های امنیتی و قرارداد های استرتژیک با توجه به منافع ملی دو طرف به همین شکل تداوم دارد. لذا هیچ هراس وجود ندارد و از سوی دیگر نظام سیاسی افغانستان با تکیه بر قوت های امنیتی و دفاعی کشور و متکی بر حمایت های قوی و مقتدرانه¬ی مردم افغانستان راه مردم سالاری را در این کشور ادامه خواهد داد. تصمیم ایالات متحده و جامعه جهانی در راستای بیرون کشیدن نیروهای مسلح خویش از افغانستان به چند دلیل امریست بجا و شایسته. در نخست این موضوع خواست اساسی و واقعی تمام مردم افغانستان است. همه مردم افغانستان خواهان این مسأله بوده و هست که نیروهای مسلح خارجی در افغانستان نباشد و یا این زمینه ها دیگر بوجود نیاید که نیروهای مسلح جامعه جهانی وارد کشور شود. علل حضور این نیروهای مسلح که امروز تصمیم خارج شدن از افغانستان را گرفته اند، کی ها بودند؟ موجودیت تروریسم و شبکه های دهشت افگن دنیا در افغانستان همه علل آشکاری بود/ است که حضور این نیروها را مسجل ساخت. به هرحال اکنون از این تصمیم جامعه جهانی استقبال می شود و بار دیگر این آزمون برای مردم افغانستان و بخصوص سیاسیون افغانستان فراهم می گردد که بتوانند کشورشان را به صورت انسانی و درست اداره نمایند.
دلیل دوم که خروج نیروهای مسلح جامعه جهانی را از افغانستان مثبت تحلیل می نماید این است، براساس تضادها و تقابل های که ایالات متحده امریکا در سطح منطقوی و جهانی با عده¬ی از کشور های همسایه افغانستان داشته و دارد، خروج نیروهای امریکا و سایر کشورهای عضو ناتو این تقابل را از جغرافیای افغانستان دور می کند. حداقل بهانه¬ی باقی نمی ماند که از حضور نیروهای امریکا در افغانستان داشتند. جمهوری اسلامی ایران یکی از همسایگان افغانستان است که همواره از بودن نیروهای امریکاه و پایگاه های نظامی آن کشور در افغانستان هراس داشت و این موضوع هر دم به ضرر امنیت افغانستان بود؛ زیرا ایران تلاش می کرد از طروق های گوناگون حضور امریکایی ها را در افغانستان تحت فشار قرار دهد. همچنان روسیه و کشورهای آسیای مرکزی که به نحوی در اقمار روسیه قرار دارند از بودن نیروهای ایالات متحده امریکا و اعضأ سازمان ناتو ناراض بودند و شاید سعی در زمین کردن نیروهای ایالات متحده در افغانستان داشتند. حمایت های روسیه از گروه طالبان و تشدید نا امنی ها عمده ترین دلیلیست که می توان از آن یاد نمود. همینطور همسایه شرقی و جنوبی افغانستان، جمهوری اسلامی پاکستان نیز از حضور نیروهای مسلح امریکا و ناتو در افغانستان احساس رضایت نداشت و در این بیست سال هر آن در تلاش این بود تا زمینه ها را بر این نیرو ها در جغرافیای افغانستان تنگ و غیر قابل ماندن بکند. همسایه شرقی افغانستان جمهوری خلق چین نیز به هیچ وجه از حضور نیروهای مسلح امریکاه در افغانستان رضایت خواطر نداشت و همانند سایر همسایگان افغانستان در پی زمین¬گر نمودن امریکا از طریق گروه های تروریستی و حملات بر نیروهای جامعه جهانی مستقر در افغانستان بودند. این مسأله سبب چندین برابر شدن نا امنی ها در افغانستان و تبدیل شدن افغانستان به میدان رقابت دیگران شده بود، از این جهت تصمیم خروج نیروهای خارجی از افغانستان قابل مکث است.
دلیل سوم، برای بیرون نمودن نیروهای مسلح خارجی از افغانستان، نبود دلایل تداوم جنگ نزد گروه طالبان است. گروه طالبان که تا کنون مدعی این بود که در برابر اشغالگران خارجی و به خصوص امریکایی ها می جنگند، با خروج نیروهای مسلح خارجی دیگر این دلیل هرگز باقی نمی ماند که جنگ در افغانستان استمرار پیدا نماید. گروه طالبان و رهبران این گروه اگر صادق هستند و به افغانستان تعلق خاطر دارند و این سرزمین را وطن شان تلقی می کنند، با خروج نیروهای مسلح خارجی دیگر هیج دلیلی باقی نیست که جبهه های جنگ ها همچنان گرم نگهدارند و به کشتار مردم و تداوم بحران و نا امنی در افغانستان ادامه دهند. میز مذاکره فعال شده است و راه حل سیاسی برای قضایای سیاسی افغانستان در گفتمان و در فضای صلح آمیز جستجو شود، تا این کشور از این ذلالت تاریخی که گرفتار شده است بیرون کشیده شود. تداوم جنگ و روحیه سلطه طلبی و حذف بحران افغانستان را عمیقتر و ژرفای غم و اندوه مردم افغانستان را بیشتر از این خواهد ساخت.