هم اکنون ساز روایت‌سازی «فتح» به شکل عجیبی آهنگ تراژیک برای طالبان پخش می‌کند، این گروه بدون درنظرداشت محاسبات واقع یبنانه از وضعیت جاری افغانستان، جنون آمیز به چندین ولسوالی کشور حمله نمود و با کمترین مقاومت، رنگین‌کمان جغرافیای خرد و ریز را یکی پس از دیگری به تصرف خود در آورد؛ وقتیکه مردم در صفحات شمال متوجه شد، تنها نیروهای امنیتی با ظرفیت محدودی که ناشی از عوامل گوناگون مو سفیدبازی و سوء مدیریتی در باتلاق بحران به تنهایی دست و پا می‌زند، با احساس مسئولیت در قبال وطن و نیروهای امنیتی کشور، در همکاری با این قوای مسلح، سلاح برداشت و چنان گروه تروریستی طالبان را تحت فشار قرار داد که با سرعت فراتر از «فتح»، بسیاری از ولسوالی های از دست رفته را مجددا در اختیار گرفتند، یکی از علت‌های خودتکانی مردم ظلم و تاریکی طالبان است؛ زیرا این گروه پس از تصرف مناطق، اولین کاری که انجام میدهند، پروژه‌های عام المنفعه و اماکن دولتی را به آتش می‌کشند و رونق کسب و کار مردم در بازار را نیز با رکود مواجه می‌سازند و رواداری انواع مظالم دیگری که در ذات این گروه نهفته است. اینکه چرا طالبان توانستند با این سرعت زیاد بر این مناطق تسلط یابند واضح است که پس از اعلام زمان دقیق خروج نیروهای ناتو، به طالبان روحیه‌ی بی‌پیشینه‌ای تزریق شد و این گروه، بر این ولسوالی‌ها حملات بی‌سابقه‌‌ای را انجام دادند؛ اما چنانچه یاد آور شدیم دیری نپایید که بسیج نیروهای مردمی در مناطق آسیب پذیر شمال، در کنار ارتش، هشداری شد برای طالبان که قبل از حملات گسترده‌ی‌شان بر این مناطق، درکی از آن نداشتند. اکنون که بسیج گستره‌ی مردمی در کنار ارتش شکل گرفته، نیروهای ناتو نیز از خشونت‌های اعمالی طالبان به درک نسبی رسیده اند. از قراین و نشانه‌ها بر می‌آید که ناتو نیز رویکرد خود را در برابر طالبان تغییر خواهد داد. با حفظ گفت‌وگوهای دوحه اما؛ ناتو این ‌بار به دنبال آن شده که به نیروهای ارتش افغانستان پس از خروج نیز از طریق هوا، امکانات لوژیستیکی برساند؛ اما معلوم نیست که این رویکرد ناتو، طالبان را در میز گفت‌وگوها حفظ خواهد کرد یا خیر.
روز سه‌شنبه، ۱ سرطان-، جان کربی، سخن‌گوی وزارت دفاع امریکا، اعلام کرد؛ مقامات امریکایی وضعیت افغانستان را همه‌روزه ارزیابی دارند و چگونگی فراهم‌سازی کمک به قوای مسلح افغانستان را، خارج از این کشور به بررسی گرفته اند. هم‌چنان تلویزیون ملی کشور در خبری از زبان جان کربی، نوشته بود که امکان دارد سرعت خروج سربازان امریکایی از این کشور تغییر کند. پیش‌تر از این نیز یکی از مقام‌های ارتش امریکا، بیان داشته بود که اگر طالبان در افغانستان قدرت بگیرند، احتمال می‌رود که تا دو سال دیگر، القاعده از این کشور توانایی حمله بر امریکا را دریابد و امریکا امکان این رخداد را در آینده بررسی کند، از این‌رو به نظر می‌رسد که آمریکا به صورت جدی بازنگری خروج اش از کشور را در دستور کار قرار داده است تا علاج قبل از قوع را روی دست گرفته باشد.
با این حال واقع بینانه‌تر است که بگوییم از سخنان مقام‌های ارشد وزارت دفاع امریکا پیدا است که تأخیر در خروج نیروهای امریکایی به نحوی، نشان می‌دهد که امریکا، تغییر برنامه‌های نظامی خود را در افغانستان بررسی می‌کند؛ اگر این رخداد به وقوع بپیوندد که امریکا سربازان خود را در کشور حفظ کند، یا ارتش افغانستان را از خارج این کشور اکمال کند طالبان دیگر نای کشیدن سلاح بر رخ مردم را نخواهند داشت؛ چرا که در گذشته، تنها ارتش و پولیس، هم‌چنان گاهی ناتو نیز به دفاع از مردم افغانستان در برابر طالبان می‌پرداخت. اکنون اما بسیبج مردمی، احزاب بومی و تأثیرگذار افغانستان در کنار نیروهای دفاعی و سربازان امریکایی، ظرفیت با‌الفعلی به شمار می‌رود که امکان نابودی طالبان را بیش‌تر از گذشته فراهم کرده و این گروه را در چاهی خواهند انداخت که خود آن را حفر نموده اند.
طالبان با حمله به شمال کشور و عدم پذیرش آتش‌بس، توقع داشتند که در میز گفت‌وگو امتیاز آن را به دست بیاورند که جهان و سران سیاسی کشور، به امارت‌خواهی آنان تن بدهند؛ ولی طمع و زیاده‌خواهی طالبان، باعث بسیج توده ها در مقابل شان شد که تداوم و انجام آن این گروه را در میدان نبرد افغانستان فلج و نابود خواهد کرد. هم‌چنان شکست طالبان در شمال و برگشت ناتو به افغانستان، امکان این را فراهم می‌کند که طالبان میز گفت‌وگوها را در دوحه ترک کنند و یا هم با قبول جمهوری از سوی طالبان، گفت‌وگوهای افغانستان وارد فاز نوینی شود و این گروه آتش‌بس را برای این ‌که گفت‌وگوها به ثمر بنشیند، بپذیرد؛ زیرا در گذشته‌های دو دهه‌ی تا کنون شاهد بودیم که طالبان با نظرداشت میزان لطف و کرم برخی از سران سیاسی با چشمان ظرافت‌بین، به مسئله افغانستان می‌نگریست، در دوران حکومت کرزی وقتیکه فشارهای نظامی بر این گروه بیشتر می‌شد، شینگ صلح‌خواهی اش را به شورای عالی صلح نشان می‌داد در زمانی که زاویه نگاه به این گروه مهربانانه‌تر می‌شد شدت خشونت‌ها افزایش می‌یافت و این یک تجربه تاریخی از فرایند جنگ و صلح با این گروه طی دوران پرفراز و نشیب بوده است.
بنا براین اکنون که رئیس جمهور کشور با ترکیب هیأتی متشکل از رئوس نهادهای مختلف در آمریکا به سر می‌برد، احتمال اینکه در این دیدار از مقامات آمریکایی بخواهند که فشار نظامی را در همکاری با دولت افغانستان بر این گروه افزایش داده و نگذارند که طالبان یکبار دیگر بخش های بیشتری از این جغرافیا را تصرف کنند قابل پیش بینی است، بازدید با مقامات آمریکا در واشنگتن جز این نمی‌تواند پیامی داشته باشد که به هر نحو ممکن جلو پیشروی‌های طالبان گرفته شود و جنون خونریزی آنان به نحوی مهار گردیده و یا هم عاملان آن به پای میز محاکمه کشانیده شوند، شمولیت شهرزاد اکبر رئیس کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان در ترکیب این هیأت دال واضح بر این مدعی است که احتمالا لیست عریض و طویلی از جنایات جنگی طالبان را حد اقل در مجلس سنای آمریکا که یک نهاد مردمی است پیشکش نموده و از آنان بخواهند که حکومت آمریکا را متقاعد سازند تا متناسب با واقعیت های موجود در افغانستان برنامه خروج و کمک های شان به نیروهای امنیتی افغان را بررسی نموده و در صورت لزوم این خروج را به تأخیر بیاندازند؛ زیرا اخیرا در سقوط پی‌هم ولسوالی‌های شمال کشور، مردم با برداشتن تفنگ در کنار ارتش قرار گرفتند و در یک صف واحد توانستند طالبان را عقب زده و برخی ولسوالی‌ها را از کنترل آنان خارج سازند. پس از بسیج مردمی، طالبان حال و روز خوبی ندارند و یکی پس از دیگری در تنگنای فشارهای فیزیکی مردم قرار می‌گیرند، از این‌رو آمریکا نیز با درک ازا ین واقعیت‌ها به هر نحو ممکن راه حلی جهت رفع تهدیدات تروریستی و مهار این گروه به صورت عملی به هیأت افغان پیشکش خواهد کرد که از دو حالت خارج نیست، یا سطح اکمالات نظامیان افغان را اعم از نیروهای امنیتی و ملیشه‌های مخالف طالبان تحت پوشش قرار خواهد داد و یا در برنامه خروج شان بازنگری نموده و طالبان را متقاعد به رعایت چارچوبه‌های خاص تا زمان به نتیجه رساندن مذاکرات صلح خواهند کرد.
از وجود این نشانه‌ها، آشکار می‌شود که ملت افغانستان در امر مبارزه با طالبانی‌شدن متحد شده است و هم‌چنان کشورهای همیشه هم‌کار افغانستان در کنار دولت و ملت افغانستان خواهند ایستاد. با این همه، طالبان دیگر جایی در کشور ما نخواهند داشت و پس از حملات گسترده در شمال، دنیا و مردم افغانستان را متوجه کرده اند که این گروه، به هیچ عنوان، نمی‌تواند از لاک تروریستی خود بیرون شود؛ پر واضح است که یک گروه و جریان جنگی در افغانستان که بنیه و اساس مردمی نداشته باشد نمی‌تواند از مجرای جنگ و درگیری بر این مردم پیروز شود؛ لذا است که در صورت تداوم فشارهای داخلی و بین المللی، طالبان هیچ راهی جز تن دادن به مذاکرات ندارند ورنه شکست افتضاح آمیز در برابر این مردم امر حتمی است.