چنانچه آشکار است، طالبان خواب رسیدن به حاکمیت را دور نمی‌بینند این گروه آخرین تلاش‌ها را در جهت اقناع مردم در عدم حمایت از نظام و حکومت افغانستان شدت بخشیده است، گزارش‌ها حاکی است که امیرخان متقی از اعضای دفتر طالبان در دوحه به تازگی وارد کشور شده و با قریه‌دارها، ملاها و چهره‌های با نفوذ محلی دیدارهایی داشته است، متقی چندی پیش به ارزگان، هلمند و دایکندی سفر کرده بود. ویدئویی که از وی منتشر شده است او را در میان جمعی از شیعیان کجران نشان می دهد که خطاب به آنها می‌گوید طالبان با شیعیان و هزاره ها مشکل ندارند و آن ها را به عنوان اعضای جامعه افغانی به رسمیت می‌شناسند او از مردم اهل تشییع توقع دارد که جلو پیشروی طالبان را سد نکنند و بگذارند که در هماهنگی با این گروه بیخ و بن دولت را برچینند.
واقعیت این است که طالبان به این راحتی‌ها دست از تلاش بر نمی‌دارند، آنان در اعلامیه‌های اخیری که صادر کردند، تلاش به خرج دادند تا از خود چهره‌ی دلسوز و خادم به ملت نشان دهند، در این اعلامیه به وضوح قابل مشاهده است که این گروه خواسته بود تا متن آن را به گونه‌ی ترتیب دهد که برای مخاطب عام، قابل پسند و احساسات بر انگیز باشد، این اعلامیه اگر برای جامعه فرهنگی و اکادمیک اثراتی نداشته باشد، قطعا اقناع ذهنیت عوام را به دنبال خواهد داشت، در این اعلامیه از قتل‌های تاریخی این گروه، شلاق و دره زدن‌ها، تیرباران نمودن زنان، تخریب و نابودی منافع عامه، غارت معادن و سرمایه‌های ملی، باجگیری از مردم و قتل هزاران افغان به صورت ظریفانه سرپوش گزاری شده و تنها به مواردی تأکید کرده اند که عوام الناس همه روزه در جلسات روزمره شان از وضعیت موجود، حکومت و فساد در نهادهای دولتی ناراضی اند، طالبان به این مسئله بیشتر پرداخته اند و از خود چهره‌ی دلسوز و خادم به کشور نشان داده اند.
این گروه با درک از این واقعیت که شکاف میان دولت و ملت بیشتر از قبل شده است، در تبلیغات و نگرش‌های سیاسی شان این خلأ ها را نشانه گرفته و تلاش در جهت اقناع ذهنیت عامه به خرج می‌دهند، نمونه بارز فاصله مردم از حکومت، سقف پایین اشتراک در انتخابات ریاست جمهوری بود، این میزان دلسردی مردم نسبت به حکومت، دستاویز تبلیغاتی برای طالبان شده است، از این رو، در فاز دوم جنگ روانی شان هم از طریق اعلامیه‌های رسمی و هم از مجرای حضور فیزیکی در میان مردم زمینه‌های مقبولیت شان را فراهم نموده و به همان میزان فاصله ملت را در قبال دولت تشدید می‌نمایند. دولت افغانستان باید این مهم را جدی بگیرد، جادوی سخن به صورت کتبی و شفاهی کار خودش را می‌کند، کلمات قدرتی دارند که هیچ ابزاری در حد و اندازه‌های آن نمی‌تواند کارساز باشد، جادوی سخن ماندگاری دارد؛ هرچند که شخص حرفی بگوید و برود؛ اما ارتعاشات آن در فضای ایراد سخن و اذهانی که آن را شنیده است تا ابد باقی است و سر انجام، روزی اثرات خود را به جا خواهد گذاشت.
دولت در فاز جنگ تبیلغاتی و دیدارهای حضوری با مردم نسبت به طالبان عقب بوده است، این گروه با استفاده از جادوی سخن، پیش از این توانسته بودند که اقناع اربابان محل، ملاها، موسفیدان و در مجموع متنفذین را در ولایات شمالی و شمال‌شرقی بگیرند، به یاد داریم که بسیاری از ولسوالی ها با موسفیدبازی و میانجیگری ارباب‌های محل به دست طالبان سقوط داده شد، قوای مسلح به اثر همین پا در میانی‌ها بود که بدون جنگ و درگیری، ولسوالی‌ها را یکی پشت دیگر رها نمود و طالبان در کوتاه مدت توانستند ارقام قابل توجه از این ولسوالی‌ها را به تصرف خود در آورند. این تاکتیک نتیجه‌ی دلخواه برای طالبان در پی داشته است، از این به بعد آنان تلاش خواهند کرد تا بسیج مردمی را به نفع خود جهت دهند؛ زیرا مقدمات آن از هم اکنون در حال اجرا است، واقعیت این است که طالبان از بسیج نیروهای مردمی شوکه شده اند، آنان پیامد جنگ با ملت را به خوبی محاسبه کرده اند این گروه به این نتیجه رسیده است که نمی‌توانند در عدم حمایت ملت به فرض محال اگر به زور هم جاهایی را تصرف نمایند حاکمیت شان را تداوم بخشند.
سپر مردمی بستر مناسبی است جهت تحکیم و تقویت نظام، مقامات مسئول در دولت باید این مسئله را با دیده‌ی ژرف بنگرند، پشتیبانی اکمالاتی دولت از مقاومت مردمی باید تداوم یابد، همزمان با شکل گیری مقاومت مردم در برابر طالبان، نهادهای مسئول پشتیبانی مداوم اکمالاتی آنان را وعده سپرد؛ اما گزارش ها حاکی است که از آن زمان تا کنون به نیروهای مقاومت مردمی کمترین کمک تجهیزاتی و اکمالاتی نرسیده است، مردم هرچند انگیزه و احساس تحسین برانگیز در حمایت از نظام دارند؛ اما نگرانی آنان از عدم اعتماد به دولت برجسته است؛ زیرا به باور نیروهای مردمی، ترس آن وجود دارد که دولت به وعده هایش عمل نکرده و در کوتاه مدت پشت آنان را در جبهه نبرد در مقابل طالبان رها نماید، نهادهای مسئول در قبال این حس همکاری مردم نه تنها که تجهیزات به آنان برساند؛ بلکه با در اختیار قرار دادن هرگونه امکانات لازم به نیروهای مردمی، طی محافلی در محلات و قریه جات از آنان تشویقات فرهنگی نمایند و با وضع مکافات از تلاش های جان نثارانه شان قدردانی لازم را بنمایند. این کار باعث می‌گردد که سائر مردم در ولایات مختلف کشور که در معرض تهدید طالبان قرار دارند نیز به همکاری دولت باورمند شده و با خاطر آسوده و حس دفاع از نظام در برابر نیروهای طالبان صف آرایی خواهند کرد. جلب اعتماد در این بازه زمانی بیش از هر زمان دیگر حایز اهمیت است، اعتمادهای شکسته، اگر ترمیم نگردد روز به روز شقاق را بیشتر خواهد کرد، نتیجه‌ی منفی آن در این شرایط وخیم که طالبان از هر سو در جلب اعتماد مردم تلاش و فعالیت می‌نمایند رخ دیگر سکه را به سمت این گروه خواهد چرخاند. دولت نباید تنها به بازوان توانمند قوای مسلح کشور اتکا نماید، افغانستان یک کشور سنتی و قبیلوی است که نقش نظامیان محلی نسبت به قوای مسلح کشور در قصبات کارا تر از هر مورد دیگر است، در جوامع سنتی و قبیلوی همچون افغانستان، طبیعی است که گرایش های سمتی و قبیلوی بر ساختار نظام مند ظفر می‌یابد، اگر دولت در جلب حمایت نیروهای مردمی توجه لازم ننماید و همچنان در خلأ برنامه و مدیریت جنگی به سر ببرد، سر از پا نجنبانده شاهد خواهیم بود که جغرافیای دیگری نیز بدون درگیری به طالبان تسلیم خواهند شد. در نتیجه دولت باید در دوجبهه فعالیت اش را بیش از هر زمان دیگر متمرکز سازد؛ چنانچه در فوق تذکر رفت، تنها نیروی بازدارنده در قصبات و محلات در برابر طالبان، نیروهای محلی است دولت نگذارد که این نیروها یا دست از مقاومت بردارد و یا با طالبان سر سازش گرفته در طولانی مدت برعلیه دولت بشورند، زاویه دیگری که باید محراق توجه دولت باشد، تشکیل تیم تبلیغاتی در هماهنگی با والی‌ها و ولسوال ها می‌باشد، این تیم در سراسر کشور به گونه‌ی گمارده شوند که تحت نظر نمایندگان حکومت در محلات به مردم روحیه و انگیزه بدهند، از جنایات طالبان از دوران ظهور شان تا این دم یکی یکی پرده برداشته و با جادوی سخن، انگیزه‌های خفته دفاعی مردم را در برابر این گروه جنایتکار خاکروبی نمایند، ورنه اگر همینطور بی پروا دست در بغل نشسته و توجیهات غیر منطقی که صرفا به درد خود شان می‌خورد ناکاراگی‌های شان را توجیه نمایند، دیری نخواهد گذشت که فاز جدید خطرات به کوچه‌های کابل و سائر کلان‌شهرها کشانده خواهد شد هرگونه اقدام در آن وقت، دیر خواهد بود.